W 1873 r., na działce wydzielonej z posesji Augusta Horna przy al. Wojska Polskiego 70, spółka Bauverein Auf Aktien postawiła kolejny drewniany dom. Działka ta znajduje się w narożniku ulic A. Mickiewicza (Kastanienalle, Kreckowerstraße) i Bolesława Śmiałego (dawniejsza Pestalozzistraße, a do 1885 r. bez nazwy oznaczana jako nr 56).
Pierwotny projekt tej willi przy ul. A. Mickiewicza 2 powstał już w 1872 r., ale nie został zrealizowany. Natomiast jeszcze w tym samym roku postawiono dwa obiekty. Oficynę z poddaszem, w którym była stajnia i pomieszczenia dla służby oraz nie istniejącą dziś altankę ogrodową.
Projekt budynku z 1872 r. – ANB sygn.156
Rzut parteru
Budynek ryglowo-murowany z 1873 r.
W 1900 r., willa należała do kupca Carla Schelsa, następny właściciel nabył ten dom w licytacji, a był nim lekarz N. N. Rabbow, który z kolei natychmiast odsprzedał obiekt J. Bandfussowi, dyrektorowi C. W. Kemp Nachf. Aktien-Gesellschaft.
Jak przedstawiają akta policji budowlanej, willa była często przebudowywana. W 1900 r. na zlecenia Schelsa wybudowano toalety w piwnicy, a w 1913 r. betonowe schody. W 1927 r. właściciel remontuje oficynę, buduje garaż. Poza tym stawia parkan betonowy wokół domu. Kolejną przeróbką była przebudowa tarasu na poddaszu. Powstał tam duży pokój.
Układ budynku jest symetryczny, dwie nawzajem przenikające się bryły, krzyżujące się w strefie zadaszenia (plan krzyża).
Dom drewniany przy ul. A. Mickiewicza, zbudowany na planie krzyża
Elewacja zachodnia
Budynek posiada ryzality w ścianach długich i jest dwukondygnacyjny. Ściany oszalowane są deskami i jest podpiwniczony. Na parterze znajdują się werandy. Wejścia do budynku umieszczone są w ścianie północnej. Deskowe między kondygnacyjne gzymsy i narożne oblistwienie podkreślają elewację.
Dekoracja stolarki okiennej
Międzykondygnacyjny dekoracyjny gzyms
Pierwotnie wnętrze posiadało na parterze: salon, gabinet, oddzielne pokoje dla gospodarzy. Pokój dziecięcy, sypialnie i garderoba znajdowały się na piętrze. W piwnicy natomiast były pomieszczenia gospodarcze, dla służby, kuchnia i prasowalnia.
Dzisiaj te dwutraktowe wnętrza są przystosowane do nowych funkcji. Kolorystyka tego domu była określana w dwóch kolorach zielonego. Dzisiejszy kolor na elewacji willi, niestety niewiele ma wspólnego z oryginałem.
Burzliwe powojenne dzieje tej willi na szczęście nie miały wpływu na wygląd zewnętrzny. Cała forma architektoniczna mimo zmiany wielu gospodarzy, adaptacji pomieszczeń i pożarów pozostała w oryginalnej formie architektonicznej, łącznie z detalami wystroju zewnętrznego.
Po 1945 r. znajdowały się tutaj mieszkania prywatne. Budynek w stanie dewastacji przekazano spółdzielni „Społem”, która to w 1956 r. otwiera słynną restaurację „Sorrento”. W latach 60. zostaje zmieniona nazwa restauracji na „Madras”. Od 1975 r. mieści się tutaj administracja „Społem”. Następny właściciel, Uniwersytet Szczeciński, przejął budynek w 1987 r. W latach 90. budynek przeszedł w ręce prywatne i pod okiem konserwatora był remontowany. Wtedy to została wymieniona i w dużej części oryginalnie zrekonstruowana stolarka okienna. Niestety, zabrakło środków na ukończenie remontu. Dzisiaj obiekt przejęła hiszpańska firma Ingeno Consult BPK sp. z o. o.
Elewacja frontowa
Ściana szczytowa
O obiekcie opowiadała p. Beata Makowska
Informacje zaczerpnięto z opracowań przygotowanych przez Biuro Dokumentacji Zabytków w Szczecinie oraz Regionalny Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków w Szczecinie.
Dodatkowo wykorzystałam:
E. Jarzemska, B. Makowska, Ostatnie drewniane domy Szczecina (Monument 9).
J. Ławrynowicz, Powrót do Sorrento, „Kurier Szczeciński”, 30 I 2004 r.
Fotografie: Gonia
