Karl Heinrich Ludwig von Ingersleben urodził się 1 IV 1753 r. w Poczdamie. Jego ojciec, generał (Generalmajor) Johann Ludwig v. I., hojnie obdarzany zaszczytami przez Fryderyka Wielkiego przedstawiciel starego, magdeburskiego rodu szlacheckiego, posiadał majątki Königerode, Friedrichrode i Willerode w powiecie Mansfeld. Podczas wojny siedmioletniej został ciężko ranny pod Kolinem. Poległ w bitwie pod Wrocławiem, 22 XI 1757 r. W momencie urodzin młodszego syna, Johann Ludwig mieszkał w poczdamskim garnizonie. Matka Karla, Luise Dorothea, pochodziła z nobilitowanej 18 V 1720 r., zamożnej rodziny von Herold. Karl miał pięcioro rodzeństwa: cztery siostry i starszego brata.
17 IV 1764 r. Karl v. I. wstąpił do Akademii Rycerskiej w Brandenburgu. Dwa lata później przeniósł się do szkoły wojskowej w Berlinie, gdzie uczęszczał do 1767 r. Od 15 X 1768 r. służył jako podoficer w 7 pułku kirasjerów (von Mansteina), 13 VIII 1777 r. awansował na podporucznika. W trakcie bawarskiej wojny sukcesyjnej był adjutantem inspekcyjnym generała von der Marwitza. W roku 1783 v. I. poślubił córkę generała von Brausego, Sophię Urlikę. Długie oczekiwanie na awans zniechęciło go do dalszej służby wojskowej; 6 VIII 1786 r. na własną prośbę został zwolniony z wojska.
30 X 1787 r. rycerstwo (tj. właściciele majątków rycerskich) Starej Marchii wybrało Karla v. I. na landrata powiatów Tangermünde i Arneburg. W 1795 r. otrzymał nominację na prezydenta Kamery Wojenno-Skarbowej w Halberstadt, a stamtąd, nominacją z 15 V 1798 r., został przeniesiony na podobne stanowisko w Szczecinie, w miejsce zmarłego 8 V tego roku prezydenta von Schütza. Głównym zadaniem, z którym przyszło mu się zmierzyć, i które wypełnił z sukcesem, było uwolnienie pomorskich chłopów od pracy pańszczyźnianej w domenach królewskich. W 1799 r. przedstawił projekt uwłaszczenia wszystkich chłopów na Pomorzu, który zyskał akceptację króla. W ciągu następnych lat zaczęto wprowadzać go w życie.
W 1806 r., przez krótki okres, był ministrem stanu dla zajętego przez Prusy Elektorstwa Hanowerskiego, jednak po militarnych klęskach Prus pod Jeną i Auerstedt jeszcze w tym samym roku musiał ustąpić. Hanower opuścił 22 X. Mimo niechęci Hanowerczyków do Prusaków v. Ingersleben, za sprawne i „ludzkie” zarządzanie księstwem, otrzymał 15 lat później od króla Jerzego IV wielki krzyż jednego z hanowerskich orderów (Guelfenorden). W Salzwedel dowiedział się, że Dyrekcja Generalna została przeniesiona z Berlina do Szczecina, więc podążył w tym kierunku. Kiedy przybył do Szczecina ministrowie von Schulenburg, vom und zum Stein i von Voß szykowali się do wyjazdu w stronę Gdańska. Nie mógł do nich dołączyć, ponieważ jego wóz wymagał naprawy. Tymczasowo przejął administrację i zarządził przewiezienie kasy wojennej (253000 talarów) ze Szczecina do Świnoujścia, skąd okrętem miała być przetransportowana do Gdańska. W południe 29 X polecił staremu gubernatorowi von Rombergowi odrzucić żądanie poddania twierdzy. Kiedy po południu ponownie zjawił się francuski parlamentarzysta, v. I. zabrał go do swojego mieszkania. Tymczasem do gubernatora wysłał komendanta twierdzy i wyższych oficerów, aby przekonać go o koniecznści stawienia Francuzom oporu. Po powrocie ku swojemu zdziwieniu stwierdził, że wojskowi wyrazili zgodę na poddanie miasta. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy, ale nie zrobił nic, żeby zmienić podjętą przez nich decyzję. Wielu współczesnych miało o to do niego pretensje.
Ponieważ Francuzi odmówili mu wyjazdu z okupowanego terytorium, przeniósł się do Berlina. Nie mogąc znieść nieustannych ataków na swoją osobę, w sierpniu 1807 r. zwrócił się do króla z prośbą o zwolnienie ze służby państwowej. Król rozpatrzył prośbę pozytywnie, jednak w piśmie z 27 VIII potraktował v. I. bardzo chłodno.
Po 1813 r. zaczęto inaczej postrzegać v. I. Na jego wniosek z 21 XI 1813 r. przeniesiono wiosną 1814 r. pomorską regencję ze Stargardu z powrotem do Szczecina. W tymże roku otrzymał od Fryderyka Wilhelma III żelazny krzyż na białej wstędze, za zasługi przy zbrojeniach wojennych. W lipcu 1815 r. powierzono mu nowo utworzone stanowisko naczelnego prezesa (nadprezydenta) Prowincji Pomorskiej. Kilka miesięcy póżniej (19 X) przejął w imieniu króla administrację Pomorza Szwedzkiego. v. I. wykazał się przy tym dużym taktem i zręcznością. W uznaniu zasług król pruski nadał mu Order Korony I klasy, a król szwedzki Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Polarnej. Sam kanclerz książę (Fürst) von Hardenberg pisał w liście z 16 III 1816 r. do von Gneisenaua, że v. I. „został całkowicie uniewinniony od wszystkich zarzutów”.
Naczelnym prezesem na Pomorzu v. I. był bardzo krótko. 10 I 1816 r. na jego miejsce przybył Johann August Sack, a on sam przejął sprawowaną do tej pory przez Sacka naczelną prezesurę części późniejszej Nadrenii. Do stycznia 1816 r. v. I. zajmował się przede wszystkim zleconą mu reformą pomorskich powiatów. Ze względu na krótki okres urzędowania, nie udało mu się wyjść poza zbiór projektów, przygotowanych przez poszczególnych landratów.
Przeniesienie v. I. do Koblencji nie spodobało się zaprzyjaźnionemu z Sackiem v. Gneisenauowi i często oskarżał go przed v. Hardenbergiem za wydarzenia roku 1806. Ten jednak zawsze energicznie bronił naczelnego prezesa. v. I. zarządzał Nadrenią przez 15 lat, zyskując dzięki łagodnemu usposobieniu przychylność mieszkańców prowincji. W 1828 r. otrzymał z rąk króla najwyższe pruskie odznaczenie państwowe – Order Czarnego Orła. Zmarł 13 V 1831 r. w Koblencji.
