Historia taboru Kolejowego Szczecinie

[pt47-106]

Mam takie pytanie czy byłby ktoś zainteresowany historią taboru kolejowego eksploatowanego w Szczecinie i okolicy gdybym na forum opisywał .W opisie byłby dane techniczne historia powstania danej serii no i fotki tych pojazdów

[mirekjot]

Po co pytasz. Wstawiaj. Zainteresowani sie znajda

[pt47-106]

ok

[pt47-106]

Parowóz seriiTKh100
http://www.parowozy.pl/skansen/parowe/TKh100/
Do seriiTKh100 zaliczano po wojnie ponad 60 rożnych lokomotyw ;część przejęto na inwentarz dopiero na przełomie lat 40 i 50 ,wraz z przejmowaniem majtku kolei lokalnych takich jak w Gryfinie.Lokomotywy serii TKh 100 prezntowaly rożne rozwiązania konstrukcyjne,wśród nich były parowozy typu TKh1.TKh12.TKh17 czy dawnych kolei zębatych o okładzie osi C1 . Prezentowany parowóz TKh100-51
znajduje się w skaseni w Chabówce,pochodzi z kolei Olesno-Praszka , gdzie nosił nr2 a lokomotywa nr1 trafiła do NRD jako 89-954.Oba parowozy należały do zmodernizowanego typu ELEN4(Na Gryfińskich kolejach lokalnych pracowały podobne tylko innym układzie osi oznaczone jak ELEN6 ELEN5)ELEN4produkowane dla lokalnych lini kolejowych .Zzostal zbudowany w 1928 roku w związku z przebudowa linii na normalnotorowy Parowóz TKh100-51 był ostaniem na PKP przedstawicielem serii,do1968r,pracował w MDZajaczkowo Tczewskie
U nas pracował TKh100-25 wyprodukowany w Vulcan Szczecin 1914r/ nr fabryczny2950
W Polsce zachowały się 1 TKh100
TKh100-51producent Orenstein&Koppel nr fabryczny 11688 rok budowy 1928 W Skansenie Chabowka
TKh100-45 producent Krupp nr fabryczny 1770 rok budowy 1938 W Skansenie Koscierzyna
Na PKP Pracowało 65 sztuk z lat budowy 1890-1940
Dane do TKh100-51
układ osi C 0-3-0 (-000-)
Średnica cylindrowa X skok tłoka 430X550mm
ciśnieni pary w kotle 12 at
powieszania rusztu 1,4m2
powieszani ogrzewalna 80,1m2
predkos maksymalna 55 km/h
średnica kol napendnych 1200mm
zapas wody 5,5m3

zapas węgla 1,4t
masa służbowa 44500kg
dlugos calkowita 9500mm

[pt47-106]

Akumulatorowy zespół trakcyjny Ma 090802 typu Wittfeld
W latach 1907÷14 pruskie koleje państwowe (KPEV), do obsługi ruchu pasażerskiego na słabo obciążonych liniach bocznych, zamówiły 178 akumulatorowach zespołów trakcyjnych konstrukcji inż. Wittfelda. Ich główną zaletą były niskie koszty eksploatacji - tanią energię elektryczną do ładowania akumulatorów pobierały w czasie postoju, przeważnie w porze nocnej. Zasięg pojazdów początkowo wynosił 70÷100 km, a po zastosowaniu wydajniejszych baterii zwiększył się do 180 km. Te zalety zadecydowały o rozpowszechnieniu zespołów na niektórych bocznych liniach KPEV, m. in. na Dolnym Śląsku i Pomorzu.

Na mocy postanowień Traktatu Wersalskiego, w latach 1919÷21, Polskie Koleje Państwowe otrzymały 18 zespołów, a 2 dalsze przeznaczone zostały do obsługi kolei Wolnego Miasta Gdańska. W latach 30-tych pojazdy poddawano kolejnym modernizacjom, po których zasięg zwiększał się do 300 km. Pozwalało to używać je również na liniach głównych - na trasach w rejonie Grudziądza, Bydgoszczy i Chojnic, a także w okolicach Gdańska i na Helu.

Po drugiej wojnie światowej PKP eksploatowały na Pomorzu ok. 10 takich zespołów. Na lokalnych liniach zastępowały lekkie pociągi osobowe występując w roli dzisiejszych autobusów szynowych. W końcu lat pięćdziesiątych, po zakupieniu na Węgrzech wagonów motorowych serii SN52, ze względu na znaczne wyeksploatowanie zespoły zostały wycofane ze służby i przeznaczone na cele gospodarcze.

Znajdujšcy się w zbiorach PSMK akumulatorowy zespół trakcyjny Ma 090802 został wyprodukowany w 1913 r. dla dyrekcji KPEV w Szczecinie i otrzymał oznaczenie AT 543/544. W okresie międzywojennym pełnił służbę na kolejach niemieckich (DRG), głównie na szlaku Słupsk - Ustka. Po wojnie, na PKP jeździł na liniach w okolicy Kwidzyna. Z tego też okresu pochodzi historyczne oznakowanie pojazdu.

Wycofany w 1959 r., przez ponad 30 lat służył celom gospodarczym. W 1992 r. za symboliczną kwotę został zakupiony przez PSMK i włączony do gromadzonej w Skierniewicach kolekcji zabytkowego taboru. W 1995 r. pieczołowicie odbudowany przez ZNTK w Łapach S.A., wziął udział w wielkiej paradzie taboru z okazji 150-lecia polskiej kolei.

Akumulatorowy zespół trakcyjny typu Wittfeld (ozn. Ma 090802) jest jedynym na świecie zachowanym pojazdem tego typu a jednocześnie reprezentantem serii elektrycznych (akumulatorowych) pojazdów trakcyjnych używanych zarówno w przedwojennych jak i powojennych PKP.

PODSTAWOWE DANE TECHNICZNE ZESPOŁU PO REKONSTRUKCJI

szerokość toru: 1435 mm
typ zastosowanych silników: LKa 310
moc znamionowa silników: 2x62 kW
napięcie robocze baterii: 560 V =
prędkość maksymalna: 60 km/h
zasięg (teoretyczny): ok. 200 km
masa własna zespołu: 60 t
ilość miejsc: 90
max. szerokość zespołu: 3230 mm
max. wysokość zespołu: 4110 mm
długość zespołu (ze zderzakami): 25.650 mm
Pojazd Ma 090802 wyprodukowały w 1913 r. współpracujące ze sobą zakłady:

Aktiengesellschaft für Fabrikation von Eisenbahn-material zu Görlitz (konstrukcja mechaniczna),
Bergmann-Elektricitäts-Werke, Aktiengesellschaft, Berlin (aparatura elektryczna),
Accumulatoren-Fabrik Aktiengesellschaft Berlin-Hagen i.W. (dostawca akumulatorów).
A co najlepszego istnieje fotka z Szczecina gl z tym pojazdem
http://sedina.pl/galeria/displayimage.p ... fullsize=1

[pt47-106]

Lokomotyw serii Kb,Kof II (po wojnie na PKP SM01)
SM01 – niewielka manewrowa lokomotywa spalinowa eksploatowana przez PKP i produkowana w latach 1930–1956 w zakładach na terenie Niemiec. Obecnie zachowane egzemplarze można obejrzeć w lokomotywowni Skierniewice i Pyskowice. Różne firmy wyprodukowały w latach 1930–1956 lokomotywy serii Kö i Köf II dzięki czemu była to najpopularniejsza lekka lokomotywa manewrowa w Deutsche Bundesbahn i Deutsche Reichsbahn oraz niemieckich kolei przemysłowych.
Statystykach z roku 1932 widnieją 3 lokomotywki serii Kb które pracowały w Szczecinie i okolicy sa to:
Kb4049 Szczecin
Kb4060 Gryfino
Kb4062 Stargard
Dane techniczne dla Kof II
Producent Krupp
Lata budowy 1930–1956
Układ osi B
Masa służbowa 15-17 t
Długość ze zderzakami 6450 mm
Średnica kół 850 mm[1]
Typ silnika spalinowego KHD / Kaeble
Moc znamionowa 87/94 kW[1]
Maksymalna siła pociągowa 47 kN
Rodzaj przekładni hydrauliczna
Prędkość konstrukcyjna 30/45 km/h
Sterowanie wielokrotne brak
System ogrzewania brak

[pt47-106]

Parowóz wąskotorowy Pacific nr 2179
Nr 2179 – parowóz wąskotorowy o układzie osi 2'C1 (tzw. Pacific), zbudowany w belgijskiej firmie Ateliers Métallurgiques, eksploatowany w Polsce po II wojnie światowej, obecnie zachowany w Muzeum Kolei Wąskotorowej w Wenecji koło Żnina.Parowóz z numerem kotła 2179 należał do serii 6 lokomotyw zbudowanych przez Ateliers Métallurgiques (Zakłady Metalurgiczne) specjalnie dla potrzeb kolei wystawowej na Wystawie Kolonialnej w Brukseli (długości 6 km). Były one stylizowane na miniatury normalnotorowych parowozów pospiesznych, stąd wykonano je w bardzo nietypowym dla parowozów wąskotorowych układzie osi 2'C1 (tzw. układ Pacific według nomenklatury amerykańskiej). Miały ponadto inne nietypowe dla lokomotyw wąskotorowych cechy: duże odchylacze dymu po bokach dymnicy, niski komin, zbieralnik pary we wspólnej niskiej obudowie z piasecznicą oraz miniaturową krótką budkę, nie mieszcząca obsługi. Budowę parowozów rozpoczęły zakłady w Nivelles, natomiast kotły zostały wyprodukowane przez zakłady w Tubize, które dokończyły budowę lokomotyw[

Po zakończeniu wystawy, tabor kolejowy został zakupiony przez firmę spod Antwerpii, która wypożyczyła go dla potrzeb kolejnej wystawy kolonialnej w Liège w 1939 roku. Po zajęciu Belgii przez Niemcy podczas II wojny światowej, lokomotywy zostały przejęte przez Niemców i używane na niemieckich kolejach polowych i budowlanych Lokomotywa o numerze kotła 2179, nosząca w taborze kolei wystawowej numer 3 i imię własne "Charles", znalazła się pod koniec wojny na Pomorzu Zachodnim. W lecie 1945 roku została odnaleziona i przejęta przez polskie władze w Szczecinie. Była tam używana przy odgruzowywaniu miasta, a następnie przy budowie stacji Szczecin Port Centralny.Ciekawe czy zachowały się jakieś fotki z Szczecia Parowóz został następnie sprzedany cukrowni "Ostrowy" koło Kutna, gdzie otrzymał numer inwentarzowy 1 i był używany na kolei buraczanej. Po przebudowie kolei cukrowni na początku lat 50. na szerokość toru 750 mm, parowóz został, po naprawie głównej w 1952 roku w Warsztatach Kolejowych w Łapach, przekazany cukrowni "Chełmica" koło Włocławka. Parowóz, wyróżniający się wyglądem, nazywany był tam potocznie "Belgijką"

W 1958 roku parowóz został poddany naprawie głównej, połączonej z rekonstrukcją, w ZNTK w Nowym Sączu. Z widocznych zmian, zastosowano znacznie większą budkę, chroniąca obsługę, modyfikując też przód tendra. Dla lepszego ciągu na postoju, podwyższono komin. Powiększono również piasecznicę, dla uzyskania większej pojemności[. Zmiany te popsuły nieco proporcjonalną sylwetkę lokomotywy, lecz poprawiły własności eksploatacyjne. Kolejna naprawa główna w ZNTK w Nowym Sączu miała miejsce w 1965 roku. W 1969 roku cukrownia "Chełmica" zlikwidowała kolej, po czym parowóz stał na stacji Lipno do 1972 roku. Został następnie przejęty przez Muzeum Kolejnictwa w Warszawie, po czym, z uwagi na brak ekspozycji wąskotorowej, znalazł się ostatecznie w Muzeum Kolei Wąskotorowej w Wenecji[
Dane Techniczne
Producent Ateliers Métallurgiques w Tubize Belgia
Lata budowy 1935
Układ osi 2'C1 (2C1n2)
Długość parowozu 6555 mm
Długość z tendrem 10 715 mm
Szerokość 1450 mm
Wysokość 2350 mm
Rozstaw osi skrajnych 4490 mm
Prędkość maksymalna 30 km/h
Ciśnienie w kotle 14 at
Średnica cylindra 250 mm
Skok tłoka 300 mm
Średnica kół napędnych 660 mm
Średnica kół tocznych 310 mm
Rozstawy toru 600 mm
Zapas węgla w tendrze 1,8 t, wody 3,2 m³

[pt47-106]

Parowozy serii Br17(PKP Pk2) i Br38 (PKP Ok1)
http://sedina.pl/galeria/displayimage.p ... fullsize=1
Pk2 – polskie oznaczenie pruskiego parowozu pospiesznego, produkowanego w latach 1910–1915. Na kolejach pruskich nosił oznaczenie S101, a później w DRG 1710-12. Parowóz występował w dwóch odmianach:

S101 bauart 1911 – polskie oznaczenie Pk2 (wersja z 1911 roku), najpewniej liczniej reprezentowana na stanie PKP,
S101 bauart 1914 – polskie oznaczenie Pk2 (wersja z 1914 roku), jedynie nieliczne egzemplarze służyły w PKP.

Po I wojnie światowej polskie koleje eksploatowały dwadzieścia parowozów tego typu. Były wykorzystywane przede wszystkim do prowadzenia niemieckich pociągów w tranzycie przez Pomorze do Prus Wschodnich. Ostatni egzemplarz na stanie PKP został skasowany dopiero w 1959 r.
Dane techniczne
Producent Schwartzkopff, Henschel, BMAG
Lata budowy 1910–1914
Układ osi 2'C
Masa służbowa 147,5 t
Masa pustego parowozu 84,1 t
Długość z tendrem 20.910 mm
Maksymalna
siła pociągowa 11000 kG
Prędkość maksymalna 110 km/h
Typ tendra T20 (PKP 32D2)
Ciśnienie w kotle 15 at
Powierzchnia ogrzewalna kotła 161,22 m²
Powierzchnia przegrzewacza 58,5 m²
Powierzchnia rusztu 3,12 m²
Skok tłoka 660 mm
Średnica kół napędnych 1980 mm
Średnica kół tocznych 1000 mm



Ok1 - polskie oznaczenie na PKP parowozu osobowego pruskiej serii P8. Po I wojnie światowej w Polsce służyło ich 257 sztuk, po II wojnie światowej - 429.
Typ P8 budowany był masowo w wielu fabrykach niemieckich w latach 1906-1923, także na eksport i w innych krajach (w Rumunii do 1939). Łącznie, przez 33 lata, powstało blisko 4000 maszyn. Parowóz stosowany był praktycznie na wszystkich kolejach kontynentu europejskiego. W Niemczech po I wojnie światowej lokomotywy te zostały oznaczone jako seria 3810-40. W Polsce lokomotywy te używane były powszechnie - 192 sztuki przydzielono PKP w ramach reparacji po I wojnie światowej, w tym dwie lokomotywy dla kolei Wolnego Miasta Gdańska (numery: Ok1-1 do Ok1-190 i Ok1-1Dz i 2Dz dla lokomotyw gdańskich). Dalszych 65 lokomotyw zostało zbudowanych w Niemczech na polskie zamówienie w latach 1922-1923 (numery Ok1-201 do 265). Podczas II wojny światowej wszystkie lokomotywy zostały przejęte przez Niemcy lub ZSRR. Po II wojnie światowej na skutek rewindykacji i reparacji wojennych była to najliczniejsza seria parowozów osobowych w Polsce, osiągając 429 egzemplarzy (numery Ok1-1 do 429). W czynnej eksploatacji na PKP przetrwała do końca lat 70. XX wieku. Zachowano kilka parowozów tej serii do celów muzealnych (m.in. Ok1-198 w Żaganiu, Ok1-266 w Skierniewicach).

Parowozy serii Ok1 należały do najbardziej udanych konstrukcji, jakie służyły w Polsce. Przyczyniły się do tego bardzo dobre właściwości trakcyjne, spokojny bieg, łatwość obsługi i niska awaryjność. Posiadały doskonałą opinię wśród załóg.
Dane Techniczne
Producent Henschel
Lata budowy 1906 - 1923
Układ osi 2'C
Masa służbowa 78,2 t
Masa pustego parowozu 71,7 t
Długość parowozu 11 200 mm
Długość z tendrem 18 590 mm
Wysokość 4550 mm
Rozstaw osi skrajnych 15 665 mm
Moc znamionowa 900 KM (662 kW)
Maksymalna
siła pociągowa 12 500 kG
Prędkość maksymalna 100 km/h
Typ tendra 22D2
Ciśnienie w kotle 12 at
Powierzchnia ogrzewalna kotła 143,25 m²
Powierzchnia przegrzewacza 52 m²
Powierzchnia rusztu 2,64 m²
Średnica cylindra 575 mm
Skok tłoka 630 mm
Średnica kół napędnych 1750 mm
Średnica kół tocznych 1 000 mm